Magicznych kresek kilka i pluszakowe rozpasanie

Historii okołoszkolnych związanych z prywatnym swoim potomstwem snuć mogę wiele, ale po wpisie Teatralnej i w związku z faktem, że uczy ona między innymi plastyki, po jej wcześniejszych obłędnych zdjęciach żyraf handmade tworzonych przez dzieciaki, z automatu przypomniało mi się to! 

Trzeci w poprzedniej swojej szkole nienawidził plastyki, nauczyciel podchodził do przedmiotu obojętnie i sztampowo, uczniowie mieli podręcznik, zeszyt do notatek, treści do nauczenia (w 4 klasie), a prace były oceniane kryteriami estetycznego artyzmu, wyrażenia swego talentu, itp., co oznaczało, że Trzeci łapałby maksymalnie tróje (gdyby tam pozostał). W aktualnej naszej szkole nauczyciel, będący jednocześnie praktykiem, rzekł: żadnych książek, żadnych zeszytów, na następną lekcję prosi się, by każdy przyniósł takie przybory artystyczne, jakie lubi używać najbardziej. Dzieciaki przyniosły zatem farby, kredki, węgle, plastelinę, itp. Trzeci uznał, że nie bierze nic, zrezygnowany i wkurzony, bo wiadomo, najgorszy to przedmiot w szkole taka plastyka, i stwierdził, że najwyżej coś wysmaruje pisakami, które ma w piórniku. Piątoklasiści mieli na tej pierwszej lekcji stworzyć to, co sami chcieli, czymkolwiek! Mogli wymieniać się przyborami, mogli korzystać ze swoich, tworzyć coś jednym typem, lub mieszać. Nauczyciel rozdał arkusze papieru i zabrała się młodzież do dzieła - dwie godziny lekcyjne rozmachu artystycznego do dyspozycji (w placówce lekcje prowadzone są z reguły blokowo, po dwie ciągiem). Widząc wycofanie Trzeciego - a na początku było ono ogromne w związku z tym, że był "nowy" - nasz pan artysta przysiadł się do niego i zagadał o rzeczy błahe, oraz zapytał, czy lubi rysować, malować, rzeźbić, i tak dalej. Trzeci rzekł, że nie. Bo nie umie. A pan na to - ale jak to nie umiesz? Kredkę trzymać w łapce umiesz, to znaczy, że bardzo dużo umiesz! A czym się interesujesz? Piłką nożną, o, to pokaż co tam masz w piórniku, masz ołówek, super, jaki jest twój ulubiony piłkarz? Nie zastanawiając się długo kilkoma kreskami w sekund pięć wysmarował chłopakowi cudnego Messiego, która to facjata wisi teraz nad biurkiem Trzeciego i wisieć będzie pewnie długo, o ile nie na zawsze. 

Co się działo dalej? Trzeci, zaskoczony totalnie, próbował przez resztę lekcji, zapominając zupełnie o swojej plastycznej niechęci, wysmarować ołówkiem takiego samego typa. Później poprosił o zakup zestawu ołówków różnej twardości, bo mu pan powiedział, że można cieniować, robić różne kreski i mazaje tymi ołówkami. Nosił zestaw na każdą plastykę, od czasu do czasu dokładał do niego podebrane Piątej metaliczne kredki. I rysował, szkicował, kombinował, aż miło. A lekcje tak właśnie wyglądały - dzieciaki przynosiły ulubione przybory, pan czasem podawał temat, podpowiadał, jak go ugryźć, na tablicy lub bezpośrednio na kartkach dzieciaków pokazywał, jak można ciekawie to ująć, jaką technikę zastosować, ale zawsze najważniejsza była jednak własna interpretacja uczniowska. W międzyczasie, jakby mimochodem, sprzedawał treści związane z programem nauczania, ciekawostki o malarzach, słynnych obrazach, pokazywał i omawiał reprodukcje, nadmieniał o kontekstach historycznych. Wszystko w sympatycznej atmosferce, jak nie w szkole. Na koniec roku dzieciaki zostały ocenione kryteriami stopnia zaangażowania, a Trzeci cieszył się z piątki jak z żadnej innej. 

Takich nauczycieli nam trzeba - jak Teatru, jak nasz pan plastyk - jeśli chcemy dzieciakom wbijać w mózgownice autentyczne zainteresowanie, a nie zniechęcenie, które potęgują ciągle żywe, kiepsko sprawdzające się pruskie metody nauczania. Nawet przedmiotów artystycznych.

Inna sytuacja. 

Nie zliczę, ile sztuk maskotek przez cały rok szkolny, czyli przez całą pierwszą klasę zatargała do szkoły Piąta. Nosiła je całe naręcze, wręcz musiałam czasem staczać z nią poranne boje o pozostawienie jednak w domu wielgachnej ośmiornicy, spod której nie było dziewczęcia prawie widać, albo metrowego psa, nie mówiąc o pluszowych wężach, które próbowała przemycać w charakterze szalika. Czuła się z tym swoim dobytkiem bezpiecznie, pomagały jej ogarniać nową sytuację, i nigdy nie było z tym najmniejszego problemu - siedziały na półce w klasie, brały udział w lekcjach w-fu, a młoda pokornie godziła się na odkładanie ich dalej, kiedy zdarzało się przeszkadzać im w zajęciach. Mało tego - Piąta stała się prekursorem nowego trendu i po tygodniu chodzenia do szkoły cała 1 i 2 klasa (łącznie nie ma nawet 10 sztuk ludzia)  przynosiła ze sobą w plecakach wspierających towarzyszy. Na domiar "złego" pani wychowawczyni, widząc zbawienny i dobroczynny wpływ pluszaków na pierwszoklasistów odnalazła worek maskotek po swoich dzieciach i przyniosła je do klasy, rozsadzając towarzystwo w wolnych miejscach sali. Piąta była wręcz wniebowzięta i na zasadzie wypożyczeń zdarzało się, że wychodziła rano do szkoły  z jednym pluszakiem, a wracała z trzema. Bo pingwin i kot przyszli do nas na wakacje, co mają sami tam nocą siedzieć. Myślę, że druga klasa nie będzie się za bardzo różnić, jeśli chodzi o pluszakowe wędrowanie, a i pierwsza gorsza nie będzie, gdyż Szósty zapowiedział udział swojego przytulaśnego Pikachu już od samego początku przygody z edukacją. Do brzegu. Piszę o tym dlatego, że równolegle, w tym samym czasie, przyjaciółka Piątej z przedszkola poszła do innej szkoły, zwyczajnej, systemowej, swojej obwodowej. Dziewczątko wrażliwe i z dużą bojaźliwością nastawione, jeśli chodzi o pójście do tego ogromnego, strasznego, hałaśliwego i obcego jej budynku. Najchętniej zostałaby w przedszkolu, gdzie często towarzyszył jej powiernik i istota ogromnie wspierająca - szary, pluszowy królik. Zwierzątko poszło z nią oczywiście na uroczyste rozpoczęcie roku, później powędrowało w objęciach kochającej właścicielki pierwszego dnia, i kolejnego... po czym mama dziewczynki otrzymała wiadomość od wychowawczyni, która zwróciła się z prośbą, by córka nie przynosiła maskotki do szkoły, gdyż inne dzieci również zaczęły nosić swoje, a to je rozprasza, powoduje bałagan w klasie i na stolikach. To już nie przedszkole wszak i zabawki należy zostawiać w domu. No i cóż, mama nie zawalczyła, odpuściła, nie chcąc konfliktu, a dziewczynka długo płakała i nie chciała do szkoły chodzić w ogóle. W końcu wymyśliła sposób na to, by się z przyjacielem nie rozstawać - ukrywała go w plecaku, a na zajęciach, gdy pani nie widziała, ukradkiem wysuwała z komory tornistra jego pluszową łapkę i trzymała ją w swojej dłoni tak długo, jak mogła, jak długo nie było ryzyka przyłapania.

Wiem, że nauczycielom jest ciężko. Rozumiem, że w klasie gdzie jest blisko trzydzieścioro uczniów muszą być określone jakieś zasady, które umożliwią ogarnianie grupy. Rozumiem, że w podobnych sytuacjach nauczyciele często nie mają wyjścia, nie mogą sobie pozwolić na emocjonalność, bo faktycznie coś się może rozpieprzyć i mogą być jakieś tego niepożądane konsekwencje. Ale, kurka, no nie rozumiem braku wyrozumiałości, braku dobrej woli, chęci pójścia na kompromis, jakiegoś kreatywnego wymyślenia i dostosowania zasad, które mogłyby być dla dzieci zwyczajnie dobre, lepsze, niż zakaz. Nie rozumiem braku profesjonalizmu i radosnej spontaniczności, tak potrzebnej w pracy z małymi dziećmi. 

Nie rozumiem okrucieństwa i bezwzględności. 

Nie wiem, może się nie znam, ale wydaje mi się, że naprawdę może być lepiej w szkołach, na tyle, na ile się da w tej niezbyt udanej zupie, jaką jest polska edukacja ogólnie.
Przecież żadne okoliczności nie mogą tłumaczyć braku zwyczajnego, ludzkiego, ciepłego człowieczeństwa.