O wiatrach, mrozach i prenatalnym wychowaniu

Jak się mieszka na uboczu, tudzież na odludziu, to natura słyszalna i widzialna jest w większym natężeniu  - wichry szarpią okolicznymi krzewami i drzewami, hulają po polach, wkradają się w każdy zakamarek dachu, dobijają się do okien; śnieg zasypuje po samą kokardę i nijak wyjazdu oraz dojazdu; błoto paraliżuje ruch pieszy i kołowy, każe listonoszowi zostawiać pocztę u sąsiadów, oraz wymaga zmiany standardowego obuwia na obuw roboczy, by nie powiedzieć  -przemysłowy. I tak dalej. Natura daje nam popalić, choć nadrabia malowniczością i nieziemskimi doznaniami. Oprócz tego wszystkiego, bywa, że odcina nas od świata także w sferze techniki i komunikacji. Tak jest ostatnio z internetem; nie wiadomo, czy to mrozy, czy śniegi, czy wiatry, skutecznie hamują pracę urządzonek odpowiedzialnych za przesył danych – radiówka to jest, więc fale gdzieś tam czasem giną w polu, lub wplątują się w korony drzew.

Od paru dni testujemy coś nowego więc może będzie łatwiej; póki co nie zrywa połączenia, więc cicho, co by nie zapeszyć.

Rozpoczęliśmy z Czwartym ósmy miesiąc ciąży. Jasny gwint, kiedy to sobie dziś uświadomiłam zadrżałam w panice i wielkiem przerażeniu, bo to zaraz już! A przygotowania daleko w polu – ubranka nie poszykowane, akcesoria nie kupione, nawet położna nie wybrana! Nie mówiąc o tym, że dopiero co wzięliśmy się za planowany remont – zabudowę schodów, co by dwóm małym szkrabom zapewnić większe bezpieczeństwo. Do tej pory Trzeci bez problemu mógłby przecisnąć się przez szczeliny metalowej balustrady ale nie wpadł jeszcze na to, i był do upilnowania. Z dwojgiem takich brzdąców sprawa już nie jest taka prosta, stąd pomysł ścianki zamiast balustrady i oczywiście furtki przy zejściu/wejściu. Ściana już stoi, ale jeszcze obróbka, malowanie, poręcze na ściany.

Trzeci, w swoim niezwykłym poświęceniu i zrozumieniu (miejmy nadzieję!), oddaje braciszkowi swoje niemowlęce łóżeczko, stąd też na dniach ruszy akcja: sofka! Będzie spał na rozkładanej kanapce, rzecz jasna, z nami, w sypialni – dobrze, że duża jest i w miarę ustawna, bo przez kilka najbliższych lat będziem tak w czwórkę mieszkać. Potem się zobaczy. Kanapka już nabyta w Ikeowskim molochu, i Trzeci niezwykle nią zauroczony jest. Podejrzewam, że jak do tej pory, i tak będzie nocami spacerował utartą ścieżką do naszego wyrka, więc nie dość, że będziem w czwórkę mieszkać, to i pewnie w czwórkę spać. Mój już wzdycha na tę myśl i narzeka jak księżniczka, że mu komfort snu odbierany jest sukcesywnie; ja się cieszę, bo nic piękniejszego jak spanie z pachnącymi maluchami, przytulonymi i cieplutkimi - nie ma!

Czujemy się w tej ciąży – jak na warunki ogólne typu bieganie za Trzecim i konieczność ogarnięcia wielości spraw – w miarę dobrze, choć na ostatniej wizycie u gina zatrwożyłam się i trochę trwam w tym zatrwożeniu do tej pory. Badanie KTG wykazało bowiem, że Czwarty ma nieco za słabe tętno. Nie wiadomo, co jest tego przyczyną – USG jest prawidłowe, inne badania też. Całkiem być może, że jest to efekt grypy, którą przeszłam niedawno; była gorączka, osłabienie organizmu, silny kaszel, itd. Ale póki co, nic poza liczeniem ruchów (a te są) i częstszym KTG dr nie zalecił oraz uspokoił, że być może to przejściowy kryzys, więc spokojnie, na tyle, na ile można.

Trzeci uwielbia być przytulany i często, gdy siedzimy razem na kanapie, przytula łepek do osoby siedzącej obok niego. Jeżeli o mnie chodzi, miejscem składania jego łepka jest najczęściej… brzuch. Nie wiem, jaki jest komfort wypoczywania na dmuchanej piłce, ale robi to i nie skarży się, więc chyba jest mu dobrze. Ostatnio Czwarty, akurat w tym przytulaśnym czasie, trenował fikołki z wykopami. W pewnym momencie wykop był tak intensywny, że łepek Trzeciego poderwał się w górę i opadł szybko z powrotem na "piłkę". Trzeci spojrzał zdziwiony, i z pewnym niesmakiem na „atakujące” go brzucho, skomentował: Bam!, po czym usadowił się nieco wyżej. Uśmiechnęłam się pod nosem i mruknęłam po cichu: Maciuś, nie kop brata, proszę.