A imię twoje Adolescencja

Pierworodny nam dojrzewa, niczym porzeczka na krzaku. Jedna z miliona podobnych sobie.

Przemawia za tym kilka nie dających się ukryć faktów.

Jest już słusznego wzrostu. Od jakiegoś czasu patrzę na niego całkiem oko w oko, niebawem pewnie będę pod górę. Trapery kupowane na zimę, mam wrażenie, mogłyby służyć jako rekwizyt w bajce „Siedmiomilowe buty” (rozmiar 42). Ciuchy – rozmiarówka całkiem młodzieżowa, lub wręcz męska.

No dobra, cała trójka jest dość wysoka, bo pewnie w ślady ojcowe idą - Mój sięga 185 cm. Młody w miarę wysoki, choć drobnej budowy ciała; chudy jak szczypiorek, krótko mówiąc. Trzeci niby norma, ale również w górnej granicy siatki centylowej. Nie powinnam się więc dziwić.

Wracając do Pierworodnego. Otóż zaczął miewać słabości, narzekać na ból głowy, stawów. Już od dłuższego czasu. Kilka dni temu zasłabł na lekcji W-F. Dr twierdzi, że przyczyną jest po prostu dojrzewanie, ale w trakcie badań jesteśmy, i miejmy nadzieję, że to rzeczywiście TO.

Kolejne – syn otóż zaczął hołdować zasadzie, że każdy, ale to każdy nieład w jego pokoju, jest nieładem twórczym i artystycznym. Jego zamiłowanie do słowa pisanego sprawia, że przejście przez jego królestwo, to przedarcie się przez hałdy papieru, notatek, tabelek, różnorakich statystyk, czasopism sportowych i komputerowych, plakatów, terminarzy, książek i zeszytów. W tym wszystkim monotonia obrazu przełamana zostaje malowniczymi stosami ciuchów – brudnych i czystych, oraz zabawkami Trzeciego, którym często i nawet chętnie się zajmuje. Nie wiem jednakowoż, jak też przebywanie w tym nie do końca sterylnym środowisku wpłynie na zdrowie Trzeciego, w każdym bądź razie prośba, wyrażona chyba nadto zbyt ogólnie – o posprzątanie, polega na przerzuceniu konkretnego stosu w inne miejsce, bo przecież ja tego mama używam, ja to potrzebuję, i jak ułożę, to zginie i nie znajdę…. No tak.

Ale najistotniejszą zmianą jest to, że zaczął również stanowczo i czasem dość spektakularnie zaznaczać granice swojej autonomii, tudzież chęci samodecydowania i szeroko pojętej samodzielności. W wyrafinowany niekiedy sposób pokazuje nam, jaki to on już dorosły i samostanowiący, oraz wcielający w swe dwunastoletnie z haczykiem życie złotą zasadę „ja siam”. Nie mówiąc o własnym niezależnym zdaniu na każdy temat, z reguły różniącym się diametralnie od naszego.

Ostatnim wycieńczającym epizodem rodzinnym z tym związanym były zakupy. W roli głównej: Pierworodny, któremu to rodzice próbowali na złość uczynić i KUPIĆ zainteresowanemu buty oraz kurtkę na zbliżającą się porę zimową. Ale maaaama, musimy jechać? mogę chodzić w tej bluzie, co do tej pory… Trampki też mam jeszcze dobre…Argumenty nie trafiły do serc i umysłów wyrodnych rodzicieli i zawlekli skazańca, solidarnie razem, do najbliższej galerii handlowej. W roli alternatywnej wystąpił Trzeci, któremu spektakl oraz sceneria (ludzie, kolory, ruchome schody i full miejsca do radosnych ucieczek) niezmiernie przypadł do gustu.

Najpierw buty. Się zaczęło. No tata, chyba żartujesz? takie obciachowe/dziadkowe/babskie… W życiu nigdy takie. Z brązowym? Mówiłem, że jak już to czarne! Ale te mają brązowy pasek… Takie wielkie/wysokie/niskie/klapiate? (cokolwiek to znaczy) Mogę je nosić, ale ewentualnie na podwórko. Te też są nieprzemakalne, zobacz, ta siatka jest gęsta…A gdzie ja po śniegu będę chodził? Do lasu mogę w kaloszach. Nie lubię, jak mnie zmuszasz do przymierzania czegoś, czego i tak nie kupimy… No błagam, tata zlituj się, w szkolę pękną ze śmiechu, jak mnie zobaczą w czymś takim…Rany, jaki obciach…

I tak to leciało.

W końcu kupione zostały czarne..

Sama nie wiem, czy pogratulować Memu janielskiej cierpliwości, czy też Pierworodnemu umiejętności argumentacji, oraz postawienia na swoim.

Przy kupnie kurtki Mój jednakowoż spasował, rzekł, że on woli pojeździć z uszczęśliwionym Trzecim na ruchomych schodach, oraz choćby do północy wrzucać złotówki w bujające pojazdy i inne stwory… Bo kolejnego galopu po sklepach, z tym utrapieńcem, to on nie wytrzyma.

Ufff… Trzy głębokie wdechy i do paszczy lwa. Sklepów sześć. Gadka ta sama. Taka? Nigdy w życiu. Ale mama, zobacz, jaka nadmuchana/brzydka/kolorowista (a ma być wszak czarna) /dziwaczna/krótka/długa/kiczowata…No dobra, przymierzę, ale i tak wiem, że będę wyglądał jak pajac, widzisz? gorzej nawet, jak nie powiem co…Na pewno nie z takimi napisami, co ja gazeta jestem? ta ma dziwaczne suwaki, ta wygląda jakby była na lewą stronę, ta za szara, za zielona, za kizio-miziowata…Ta jest cała czarna? ale po co tu te zatrzaski? wcale nie będę wyglądać czarno jak Drakula, przecież dżinsy mam granatowe! no doooobra, może być.

Z czapką i koszulkami wcale nie poszło łatwiej.

Wrrrrr….

Ja rozumiem, że wpływ rówieśników, że uwalnianie się spod wpływu rodziców, że bunt, że opanowywanie nowej roli społecznej, że nabywanie nowych umiejętności… ale jakim, się pytam, kosztem? Pal licho te 500 zł wydane jednorazowo na niego, toż zupełnie bezcenne jest to zmęczenie, w towarzystwie którego raczyliśmy wrócić pod rodzinną strzechę. 

I powiem Wam, że jeśli tak wygląda to „dojrzewanie”, to będę profesjonalnym „miszczem” i ostoją spokoju za jakieś 20 lat, albowiem sytuacje skrajnie stresowe i wielokrotny kontakt z takim horrorem powodują u człowieka rozwój iście życiowej mądrości i wyciszenia. Albo psychicznego wycieńczenia, ha!

Tak czy tak, wyprawa okazała się znacząca i pouczająca pod kilkoma istotnymi względami:

1. Pierworodny dorasta.
2. Pierworodny nie lubi zakupów.
3. Trzeci uwielbia zakupy.
4. Pierworodny szaleje na punkcie czarnego koloru. Czy już zacząć się niepokoić?
5. Trzeci szaleje na punkcie ruchomych schodów, oraz wielgachnych powierzchni.
6. Pierworodny potrafi argumentować. Albo ma wyjątkowo słabych duchem rodziców.
7. Odwołuję stwierdzenie, że z chłopcami jest łatwiej, bo są mniej wymagający.
8. Czy na tym etapie on już gdzieś tam nazywa nas „starymi”???
9. Dużo prościej było, gdy wymagał jedynie zmiany pampersów, ząbkował, nabijał sobie guzy, bał się ciemności i śniły mu się potwory wyskakujące z szafy.
10. Dobrze, że jest Trzeci i kolejny maluch w perspektywie, w przeciwnym razie pomyślałabym, że się starzejemy!

Z drugiej strony, czy my byliśmy inni? Mój stwierdził, że w jego wieku nie wybrzydzał z ciuchami, bo nie było wyboru i nie było z czego wybrzydzać. Ja też raczej donaszałam ubrania po kuzynkach i rzadko kiedy miałam coś nowego.

Dochodzimy więc do przyjemnej konkluzji, że jest znów na co zwalić: otóż to dobrobyt i konsumpcjonizm psuje nam dzieci, ha!

Od razu mi lepiej ;-)))

Serdeczności J

Ps. A to zdjęcie przywraca mi wiarę ;-)