Czy czwórka jest magiczna?

Kurka siwa!

Urlop minął, a ja nawet nie zdążyłam pomyszkować na blogu.

Trzeci zszokowany moim pobytem w domu, nie odstępował mnie na krok, mało tego - wymagał ciągłego noszenia na "ręcach", więc było śmiesznie. Teraz z kolei, zmuszony znów przyzwyczajać się do nieobecności tej, co go tak na tych "ręcach" nosiła, mój powrót z pracy wita żałosnym płaczem pt. "Yhyyyyy, jak mi tuuu źle byłooo, weeeź mnie na ręce!" Wyciąga te małe, tłuste łapięta, przykleja się, kładzie łepek na moim ramieniu... i koniec, nawet przebrać się nie mogę, o obiedzie i podobnej krzątaninie nie mówiąc. Czasem godzina mija, kiedy zagadany, czy zabawiony, uznaje moją obecność w domu za oczywistą i ewentualnie pozwoli się zająć sobą komuś innemu, albo bawi się chwilę sam. Potem jest coraz lepiej, ale i tak łypie ślepkami za mną, gdziekolwiek się ruszę.

Kiepsko widzę to jego chodzenie. Wyczytałam gdzieś, że dzieci, które dobrze raczkują, nie spieszą się z chodzeniem. Trzeci opanował sprint raczkowy do perfekcji, do tego staje przy każdym meblu, włazi na schody..., więc może koło drugich urodzin dopiero przypomni mu się, że warto byłoby zrobić użytek z nóg i stóp. Od kilku dni jednak nie boi się chodzenia trzymany za jedną rączkę. Do tej pory mowy o tym nie było. Jakaś nadzieja więc jest. Za nieco więcej niż tydzień skończy 14 m-cy.

Starsi pogalopowali do szkoły. Zadowoleni. Młody zaczyna IV klasę więc są emocje - nowi nauczyciele i bycie "kociakiem". Pierworodny - weteran szóstoklasista - poucza go i przysposabia" Nie rób takich min, bo powiedzą, że jesteś głupek".

W zwierzakowie wesoło. Dwa szczeniaczki wydaliśmy (buuuu...) ale ostała się ta uratowana sunia. Na razie chętnych na adopcję nie ma, więc się po cichu Młody i ja cieszymy, bo może zostanie z nami - jest tak słodka i pocieszna, że wymiękamy. Mały kociak też rewelka  - jest prześmieszny, kolorowy i ma wielgachne niebieskie ślipka, którymi zerka znad krawędzi kartonu, w którym mieszka. Biega już i próbuje normalnego jedzonka, a gdy mu już za długo samemu, miauczy żałośnie, jak Zinkowa: Miaaaaaa, miaaaaaa.

Działamy z terenem. W nabliższych dniach będziemy siać trawę, póki co przed tarasem mamy przeorane pole, bo trzeba było ziemię przerzucić. Trzeci uwielbia raczkować po gołej ziemi, więc kilka par spodenek uznałam za "nie do użytku, poza raczkowaniem po polu".

Zasadziliśmy pierwsze drzewko. Świerk to jeno, ale zawsze jakiś początek i... lampki będą na nim na Święta, ha!

Pamiętacie może moją pisaninę o marzeniach - że tak nam się zaczęły przerażająco szybko i skutecznie spełniać - dom, Trzeci, zwierzaki... Aż strach, bo wszystko jakoś się poukładało.

Jeżeli wszystko się uda - to kolejne marzenie w realizacji jest.

Nie wiem, czy damy radę, i jak to będzie.

Nie wiem, czy to rozsądne jest. Pewnie nie.

Nie wiem, czy nas obgadają. Pewnie tak.

Mnóstwo argumentów przemawia  "przeciw".

"Za" jest doprawdy niewiele; z praktycznego punktu widzenia: żaden.

Wzbudzamy mały szok i sensację. Niektórzy pytają wprost: zwariowaliście?

Nie ulega wątpliwości, że można nas uznać za niedzisiejszych oraz stukniętych. Kompletnie.

Otóż zdecydowaliśmy się na kolejne dziecko.

Aktualnie 10 tydzień ciąży.

Wariuję :)