Żałoba

Niektórzy z Was pamiętają może tę fotkę z mojego poprzedniego bloga. To Młody z Minkiem.

Tragedia spotkała nas dziś wielka, bowiem Minek zginął, niestety, śmiercią tragiczną. Wpadł prawdopodobnie pod auto, Młody  i Pierworodny znaleźli go martwego na poboczu asfaltowej drogi . 

Kurczę, szok!

Młody - jego pełnoprawny, i jak najbardziej mentalno-uczuciowy właściciel - wrócił do domu zanosząc się szlochem. On, 9-letni twardziel, który sam twierdzi, że mazać mu się już nie wypada, choćby nie wiem co.

No ale wiadomo, powaga sytuacji dopuszcza wszelkie reakcje, i wręcz wymaga oczyszczających zachowań.

Szczerze mówiąc "zanosiłam" się razem z nim, bo i kociaka żal, i widok Młodego był niezwykle poruszający.

Niedziela całkiem "do tyłu". Młody pochlipuje, Pierworodny się błąka, my - wapniaki - jakoś próbujemy ratować sytuację, choć wiem, że do żałoby dać trzeba chłopakom pełne prawo.

Guzik nas obeszły przepisy o utylizacji martwych zwierząt i pochowaliśmy Minka w przytulnym kącie działki, a z racji zbliżającego się wtorkowego Święta i tym samym zaopatrzenia w niezbędne gadżety, na Minkowym grobie zapłonął prawdziwy znicz.

Kiedy jakiś czas temu Młodemu zdechła rybka akwariowa, i reakcja jego podobną była, koleżanka powiedziała mi, że właśnie dlatego jej dzieci nie mają zwierząt. Bo w posiadanie tychże wpisane są straty a ona chce dzieciom tegoż bólu oszczędzić. Ja jednak jestem zdania dokładnie odwrotnego - że dzieci powinny mieć zwierzęta,  i - jeżeli taka przykra konieczność nastąpi - oswajać się z utratą, pożegnaniem. Oswajać, choć na widok płaczącego dziecka, któremu zdechł zwierzak, doprawdy serce się kraje. Pocieszanie Młodego stanowiło dla mnie dziś rzecz kosmicznie trudną - nie powiem mu przecież, że jutro skombinuję mu nowego kota. Żaden kot tego Kota wszak nie zastąpi. Nie powiem mu: nie płacz, bo on ma się wypłakać. Nie powiem mu: nie martw się, bo przecież jest czym się martwić. Trzeba nam po prostu z nim to doświadczenie życiowe przejść. Być obok i przytulać. Gadać. Milczeć. Głaskać, albo dać mu spokój.

Zwierzaki też odchodzą, podobnie jak ludzie.

Tak jest i już.

Paradoksalnie chciałoby się rzec - samo życie.

Z pogrążonego w smutku Odludzia

Wasza A.