Alergia

Terita jest już domowa.

Obłęd.

Odzwyczaiłam się od posiadania psa w domu i chodzę za nią z miotłą zmiatając mikroskopijne kłaczki. Dostrzegam też, i wcale nie ignoruję, łapciowe "pieczątki" pozostawiane przez nią na płytkach po spacerze, mimo że łapy ma doprowadzane do ładu w garażu.

Mówię Wam!

Ogólnie jest grzeczna. Gdyby nie Trzeci, też bym pewnie aż tak na te kłaczki nie zwracała uwagi, choć na punkcie czystych podłóg zawsze miałam bzika. Pewnie się przyzwyczaję, ale póki co moja cała psychika, w tym zakładki: cierpliwość i tolerancja, tudzież potrzeba "mania" czystych papci - pod spodem! -  przechodzą prawdziwą szkołę życia!

Teri w zasadzie ułatwia mi sprawę częstym podkładaniem się do głaskania; nie umiem się na nią irytować.

Moja osobowość ulega przewartościowaniu. W bólach rodzę się JA - która ma nie zwracać uwagi na pojedyncze włoski na podłodze, oraz nie chodzić z odkurzaczem przyklejonym do ręki.

Pierwszego wieczoru Teri w domu, zauważyłam u Trzeciego czerwoną plamkę na skroni. Mówię do Mego: Kurczę, a może on jest uczulony na psa?

Mój sposępniał, bowiem Teri to jego kolejne dziecię, a i ona przede wszystkim jego upodobała sobie z wszystkich domowników, i jemu jest też najbardziej posłuszna. Rzekł, że gdyby teraz musiała wrócić do garażu - teraz, kiedy jest taka szczęśliwa - to byłoby barbarzyństwo.

Czerwona plamka zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, ale kiedyśmy siedzieli razem przy kominku - nas dwoje, Trzeci i pies, ten ostatni nagle zaczął kichać. Mój zaniepokojony wysunął myśl: Kurczę, a może on jest uczulony na niemowlę?

A w związku z tym, że zmiany hormonalne poporodowe sprawiły, iż okropnie mi ostatnio wypadają włosy, które również czasem widać na płytkach, przyjdzie nam pewnie z Trzecim zamieszkać w garażu. ;)  

Ściskam Was :)