Podwójny pech, czy podwójne szczęście?

Pełną premedytacji sprawczynią tego szczęścia-nieszczęścia jest Siorka. Przywiozła czarny "kłąb" Młodemu, który ciągle przeżywa stratę Minka. ONE mają go nieco pocieszyć.
Są dwa.
Są rozbrajające.
Obłędnie czarne, obłędnie błyszczące, i nie do rozróżnienia! Jeden jest jakby odrobinkę większy. Jeszcze małe, ale waleczne niczym tygrysy. Fukają na Teri i stroszą się nawet, gdy ta przebiega parę metrów dalej, oczywiście nie zwracając na nie żadnej uwagi. Kompletna ignorancja.ONE zaś zaczepne i bojowe do znudzenia.
Kiedy leżą razem wtulone w siebie nawzajem wyglądają jak rzucony mimochodem czarny, błyszczący szal albo sweter - gdzie koniec jednego, a początek drugiego, trudno stwierdzić.
Uwielbiają się bawić. Wczoraj jeden przylazł za mną do kuchni i zrobił figurę zaczepną:

Mrużył jarzeniowe ślepka i czekał. Za chwilę przybiegł drugi, no i się zaczęło - gonitwa, miauki, mruczenie i warczenie.

Mają tygrysi apetyt. Nie wiem, czy tam, gdzie się urodziły, były zmuszone walczyć o jedzenie, w każdym bądź razie są momenty, że strach je karmić. Muszą mieć osobne michy, bo się nawzajem wypędzają, a jeżą się, a warczą...! Ostatnio chciałam podzielić mięsko na dwa kotki, i na dwie miski, nieopatrznie najpierw dałam jednemu i później chciałam przesunąć drugą miskę na pewną odległość, żeby na siebie nie fukały; ten drugi był tak niecierpliwy, że musiałam ciągnąć miskę z kotem zaczepionym zębami o nią!

Kiedy zbyt długo pozwalamy siedzieć im na tarasie i kotkom nagle robi się zimno w łapki, zaglądają przez szybę z minką typu:

I jak tu nie wpuścić kota?

Chodzą ze mną na spacery do lasu. Drepczą dostojnie obok wózka, z gracją stawiając łapki. Kiedy spacer nieco się przedłuża i zaczyna im się nudzić, miauczą żałośnie - próbowałam kiedyś wpakować urwisy do kosza pod wózkiem, ale wyskoczyły. Pogardziły chęcią podwiezienia. Szły dalej i miauczały.

Na najbardziej niecnym uczynku przyłapałam je wczoraj. Klarka napisała, że koty lubią spać w dziecięcych wózkach. Zostawiwszy wózek po spacerze na tarasie, po jakimś czasie wyjrzałam przez okno i moim oczom ukazał się widok godny fotograficznego utrwalenia:

Pstryknęłam fotkę komórką i zanim zawołałam resztę rodzinki w celu zaprezentowania zjawiska live, futrzaki zwinęły się w kłębek, wtuliły w siebie i odleciały ;)