Stuk stuk... puk puk... Odbijają się groty od twardej, leśnej ścieżki, poranne słońce łaskawie rzuca jasność nieco tylko przytłumioną faktem jesienności, promienie prześlizgują się przez zwarte korony drzew i kładą się malowniczymi plamami na ściółce. Wdycham rześkie, wilgotne powietrze, czuję tylko swoje intensywnie pracujące mięśnie i znajomy zapach mchu, grzybów, wilgotnych liści i kryjących się po zagajnikach zwierząt.
Euforia i poczucie szczęścia sprawia, że kijki, jak skrzydła, niosą mnie nie przed siebie, a w górę, wysoko, gdzieś na pogranicze świadomości i wdzięczności, że to "tu i teraz" mam tak całkowite i absolutne.
Myślę i nie myślę, upajam się rytmicznością, hedonistycznie cieszę się, że mam wygodne buty i że skusiłam się na te porządne kijoszki bo choć pierwsze złe nie były, te to absolutna petarda.
Tak się nazastanawiałam, nakombinowałam, a takie to proste. Ten sport dla mnie. Najidealniejszy, bo i wysiłek, i ukochany las, który mam pod nosem, i całoroczność, i minimum kombinacji organizacyjnych oraz sprzętowych. Oraz ludzie, z którymi spotykam się w tym NW-klimacie. Oraz Mój, który towarzyszy mi z psem lub z psami i mamy swoje własne pragnienia tak spełnione, że bardziej już chyba nie można.
Dziękuję Dreamu, bo zatracenie się w tym było przypadkowe - kilka spotkań, kilkoro odpowiednich ludzi w konkretnym miejscu i czasie ale Twoje słowa z propozycją siedziały we mnie przyczajone i zahibernowane niczym nieodwołalne przeznaczenie w statusie: oczekujące.
Wychodzę na szeroki trakt leśny, gęstwina się przerzedza, jeszcze jedno wzniesienie, mięśnie już odczuwają wysiłek ale... ach, uwielbiam to, endorfiny furkoczą mi wokół głowy postacią spadających liści, jak w przyspieszonym tempie, bo przecież naprawdę jest spokój, spokój roślin, spokój nieba i wszelkich organizmów żywych, spokój we mnie choć oddech przyspieszony i dłonie mocno zaciskające się na drążku i rozluźniające się w rytm kroków. Wychodzę na odkryty teren, niektóre pola już jesiennie przyczesane bruzdami po orce. Słońce wdziera się intensywnie na twarz, zsuwam z czoła okulary i chronię ciągle głodne widoków oczy. Mijam jeszcze poletko z kukurydzą, trochę już zeschłą, z wysiłkiem trzymającą ciężkie kolby wymownie obnażające dorodne ciała.
Obejmuję wzrokiem przestrzeń, moją przestrzeń, za sobą zostawiam las, na krótko bo przecież pojutrze, a może już jutro... I znów, i znów.
Spoglądam na telefon. O, życiówka na 10 km, nieźle, choć cyfry mało ważne.
Prawdziwa życiówka tkwi we mnie, rozgościła się, myślę, na długo, z zamiarem na zawsze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz